Ze zijn de weg kwijt, de mensen die naar de oase komen. Een man, een fanboy van Tibetaanse meditatie, moet naar 8. Wij zijn 16. “Voor 8 moet u naar buiten, het hek door en dan hierlangs aan de buitenkant”, vertel ik hem. Net daarvoor vraagt hij me of ik ook een favoriete meditatie heb. “Het idolaat zijn van een meditatievorm, staat meditatie in de weg”, denk ik, terwijl ik vriendelijk zeg: “Nee, ik hou het niet bij één vorm”. “Ja, Zen heb ik ook ooit geprobeerd, maar dat was niets voor mij”, reageert de man vrij willekeurig. Druk rondkijkend zoekt hij zijn weg naar het hek. Ik vraag me niet langer af waarom hij 8 verwarde met 16.
De metaforische oase, waar wijsheid wordt getapt uit de stromende bron, is sowieso alleen te vinden door mensen die dwalen. Kennis en weten, daar kan je via asfalt naartoe. De meanderende paden die naar onze oase leiden, daar kan je alleen op stuiten als je het niet verwacht. “Niet iedereen die dwaalt, is verloren”, zo zou ik Tolkiens beroemde uitspraak vertalen. En het zijn die mensen, die wij hier treffen.
“Echt fijn, zo’n hoekje waar je even kan zitten in een cocon. Waar ik even kan nadenken over wat ik nou net heb gehoord”, zegt Jordy. Hij komt net van een lezing over robotisering. Ietwat ontheemd en nostalgisch preekt hij een lofzang voor de kassiere die nu nog af en toe een fijn gesprek met hem heeft. En aan de mensen achter balies, nu ze er nog zijn. Hij is niet bang voor robotisering, maar wel in het verdwijnen van het gesprek.
Twee vrouwen die straks moeten spreken komen de tent in. Zenuwachtig zijn ze. Juist door het er niet over te hebben komen los. Ze vertellen een grappig verhaal over gisteren. Ze denken even niet aan vandaag. Even niet aan zo meteen. Jorus luistert en vraagt door, zich bewust van de afleiding die ze van zichzelf nodig hebben.
Een kwartier later zitten ze er opgeladen en rustig bij. “Zo, dit had ik net even nodig. De oase lest de dorst.”
Daniëlle was de weg in het programma kwijt. Zittend op een poef nam ze 20 minuten de tijd om het programmaboekje te bestuderen. Zo wist ze haar weg terug te vinden in het programma. “Oh, nu moet ik naar 12. Volgens mij is dat dáár.”
“Hey! Adam was het toch?”
“Nee, je verwart me met iemand anders. Die jongen uit Almere”
“Oh, dat kan inderdaad. Excuus, maar hoe heet je dan ook alweer?”
“Hoe heet ik ook alweer? Ik weet het zelf ook niet.”