Breda, 13 september 2018, Oase van Reflectie
Vrolijk zitten er mensen in een cirkel. Ze lachen en praatten rustig met degene die naast hem of haar zit. Ze zijn wat onrustig, vooral door de nieuwsgierigheid van wat komen gaat. Drie mannen, vier vrouwen, een jonge meid. Ze zitten op de tapijten uit het oosten, speciaal voor vandaag overgevlogen.
Jorus, de jongeman rechts, hangt op z’n zitzak. Hij praat met de twee vrouwen naast hem. Ze lijken vriendinnen. Misschien collega’s. Met een beetje pret in z’n ogen vraagt hij het een naar het ander. Ze lijken verbaasd vermaakt. Het enthousiasme is zichtbaar in hun lach. Ook zie ik ze af en toe naar elkaar kijken met een vraag in de ogen. Het is duidelijk dat de jongeman ze aan het denken zet. Maar waarover?
Karin wil niet op de foto of dat haar naam hier wordt geschreven. Twee keer komt er een cameraman langs en doet ze subtiel haar hand voor haar gezicht. “Deze vrouw is getraind”, denk ik. Ze is zich wellicht meer dan anderen bewust van de privacyschendingen van Facebook en van het belang van de AVG… misschien ook niet en is het iets wat ze gewoon niet graag heeft. Ik denk aan de jongen in mijn kindertijd die woest werd als ik een foto van hem maakte. Nog ver voor facebook. Hoe woest zou die jongen nu op de globale privacyschending zijn? Oh, en de vrouw heet helemaal niet Karin. Of wel? Dat is onduidelijk. Echt een specialist is ze, dat wel.
De anderen luisteren inmiddels naar een vrouw die vertelt over storytelling. De groep maakt van onze oase even een thuis voor hun cursus. Ze wisselen uit over wat ze nog herinneren. Open vragen, persoonlijk, LSD, call-to-action. De thema’s van verhalen komen langs.
“Maar wat doe je als er pijnlijke stiltes vallen?”, een mooie vraag van de vrouw die op dezelfde zitzak zit als Jorus. Een korte, niet zo pijnlijke, stilte volgt voordat ze antwoord krijgt. Nog niet gerust vertelt ze over een verjaardag waar ze was. Vragen en verhalen vertellen waren daar kennelijk niet deel van het vertier. Ze liep tegen stiltes en oordelen aan. Ze zaten niet op haar verhalen te wachten, was haar oordeel. Sneu.
De man helemaal links staat op en neemt het woord. Hij vertelt over de rol van filosofie en het socratische gesprek in de bibliotheek. De anderen nemen zijn enthousiasme en bondige manier van vertellen waar. Ze lijken verrast. Hij zelf niet, maar wel tevreden. Achterover hangend gaat hij weer zitten op het kussen op het tapijt.
De mevrouw in roze laat alles rustig op zich af komen, zegt ze. Ze beantwoord de vraag wat mensen vandaan van plan zijn. De man twee plaatsen naar rechts heeft een duidelijke missie. Hij gaat vandaag het verhaal van zijn organisatie vertellen. In een moment vorige week merkte hij dat dat vertellen niet betekent dat iemand alleen hoeft te luisteren. Juist de gesprekken waar het heen en weer ging, waren waardevol voor hem. Geen monoloog maar dialoog.
De vraag die de meeste reactie oproept, in gelach, is “Heb je een voorbeeld van een slechte samenwerking.” De vrouw naast Jorus steekt haar vinger op. Ik denk dat ze misschien over Jorus gaat vertellen. Nee, ze ging filosofieles geven aan kinderen, samen met kunstenaars. Alles zou aan elkaar worden gelinkt. “Mooi”, klinkt het van de anderen. Met ingehouden lach wachten we op de anticlimax. De zure appel is dat kinderen en kunstenaars niet de mensen bleken om een complex samenwerkingsplan mee te maken. Jammer, maar bekend.
De groep is rustig en content. Ze luisteren naar elkaar en laten elkaar uitpraten. Kort voeden ze soms de uitwisseling door vragen of toevoegingen. Iedereen doet mee. Niemand zit erbij alsof hij/zij hier niet wilt zijn. Ik denk dat het door de tapijten komt. Wie wil er nou niet in een ruimte vol oosterse tapijten zitten?