De afgelopen ‘wat ik luister’ waren gewijd aan pianomuziek. Deze keer wat anders: Omar Rodriguez Lopez (ORL). Als 15 jarige leerde ik zijn muziek kennen via goede vriend Arjan en vond het in eerste instantie lelijk.
The Mars Volta, de band van ORL, confronteerde me met disonante rock met een basis van harde drums, jazz, latino en vage electronica. Op zich een goed recept voor een jongen die zich op een skateboard door z’n puberjaren worstelde, maar m’n gehoor moest er aanzienlijk aan wennen.
Op aandringen van Arjan gaf ik het een tweede en derde kans. En achteraf ben ik blij met m’n geduld. Ik leerde door de ‘herrie’ heen luisteren, en ontdekte de intrigerende melodiën, ritmes en improvisaties.
The Mars Volta en ORL, met z’n solo- en andere projecten, werden voor mij een welkome muziek op momenten dat ik alleen was, energiek was of wilde zijn en op reis was.
De twee keer dat ik The Mars Volta live zag waren een genot. De band speelde zonder voorprogramma, dat waren ze zelf. 2 tot 2,5 uur lang gingen ze improviserend oude en nog niet uitgebrachte nummers langs, afgewisseld met monologen over hoe het publiek zich wat aardiger en leuker mocht gedragen tijdens hun concerten.