Deze post is op basis van een bericht wat ik op 8 februari 2018 op Facebook plaatste.
“Eergisteren is John Anthony West overleden. Een geweldig avonturier en ontdekkingstijdreiziger naar het oude Egypte. Iemand die mijn fascinatie met oude beschavingen bekrachtigde en me via z’n Magical Egypt liet rondreizen in gebieden die ik nog nooit heb bezocht en waarschijnlijk nooit zal doen.
Vorig jaar heb ik hem kort mogen ontmoeten. Hij was al hartstikke ziek, maar nog steeds energiek en nieuwsgierig. Hij was fysiek werk aan het doen. Z’n lichaam werkte echt niet mee, maar dat maakte hem niet uit, het ging om leren, om ontdekken.”
Ik kwam dit bericht vandaag tegen. Ik ontdekte vandaag dat die prachtige man op dat moment al 85 was. Hij maakte, ondanks z’n zieke onhandige lichaam, de indruk veel jonger te zijn.
Ik koester die ontmoeting. Het was een toevallige ontmoeting. Ik kende mensen die hem kende, maar kwam hem toevallig tegen nadat ik de vraag of mijn vrienden me aan hem moesten voorstellen had afgeslagen. Ik ben blij hem even gezien te hebben, zonder met hem te praten.
Waarom zo’n eerbied voor die man? Ik weet het niet precies, maar zijn werk ontplooide in mij de gedachte: onze huidige beschaving is er een van vele die de mensheid ooit heeft gekend en niet per se de meest ontwikkelde. Met nederigheid en een stukje magie kijken naar het heden en het verleden maakt de potentie van een bloeiende toekomst groter. We hebben een hoop te leren, en dat kan alleen als we beseffen dat iets niet weten.