Tijdens een spelletje Boggle bij Kandinsky schreven Emma en ik de woorden op, die ons opvielen. Daarmee besloten ieder een verhaaltje te maken. Om die vervolgens zonder tekst of uitleg in de groepswhatsapp te delen van het anti-kraakhuis waar we in wonen. Hierbij wat ontstond:
Emma:
Als in een echo, weerklonken haar gedachten, de gedachten van de mooie witte ooi. Ooit was zij de mooiste, de mooiste van de wei. Zij hoorde over de komst van een nieuwe, een nieuwe ooi erbij. Lila was haar naam en lila was haar kleur. De angst dat dat alles veranderen zou, raasde door haar gedachten en klonken in haar echo weer. “Ik ageer! Opdat ik mijn plaats in de wei behou” en fier sprong zij op een kratje, “ik bega niet dezelfde fout, het verleden is het verleden, ik had toen geen benul”. En als de godin, die in haar schuilging en nu het podium pakt, gooide de witte ooi zichzelf in het (spot) licht en zong! Ze straalde als nooit tevoren, witte stroken licht bundelden om haar heen. Geen van de andere schapen ontkwam eraan en lila.. lila verbleef alleen.
Ik:
De zon gooide de dag open
Nog voor ik wakker was
Nu wat rondjes aan het lopen
En de Godin volgt op afstand m’n pas
“Toon uw waarde, beste heer”
Geen flauw benul waar ik dat hoor
“Bega het pad der helderheid weer”
Het kratje in de hoek komt me vaag voor
Ik ageer tegen de schaamte
Trek een lila doek over m’n benen
Die ooi van gisteren, nu een geraamte
In mij de knagende echo van goddelijke genen